Jaipur, Agra, Kajuraho en Varanasi
Door: Linda en Joris
Blijf op de hoogte en volg Lin en Joor
17 Oktober 2014 | India, Jaipur
Jaipur
Door de tuktuk af te slaan kunnen we eindelijk lekker zelf het stadje verkennen. We nemen de locale bus en moeten alles vragen: waar is de bushalte, wanneer moeten we eruit, waar gaan we naartoe, waar zijn we nu? want niks wordt aangegeven. Gelukkig zijn er behulpzame Indiers waardoor we op de juiste plek uitstappen.
Jaipur, ook wel pink city genoemd, zit vol met kraampjes en winkeltjes met dezelfde meuk als in alle vorige steden. Sjaals, sari's en mooie tapijten ( wij: past niet in de packback. zij: geen probleem. we sturen het wel op). We hebben er plezier in om gevat te reageren en horen dat ook hier de beste prijs is voor de beste kwaliteit. Best knap dat dat overal is hier...
Als je iets van het meest begaande pad afwijkt vind je hele andere mooie dingen. Midden in de stad een kleine tempel, een park met heel veel apen die uit je hand eten en een marktje. Als we een kijkje willen we nemen in een tempel worden we meteen gewenkt en staat er een bordje voor ons klaar. We zijn een hele attractie en de kinderen vinden het maar wat te leuk om ons scheldwoorden te laten zeggen door de microfoon. We worden uitgenodigd om de dag erna een festival mee te vieren waarbij ze een levensgrote gepapiermachede pop in brand steken. Helaas gaan we de volgende dag alweer verder. We zoeken Edgar nog op en eten met hem in een lokaal restaurantje waar we een vierde betalen van normaal. Als hij iemand van zijn hotel tegenkomt worden we uitgenodigd om mee te gaan naar een bruiloft. De eerste minuten blijft het stil, maar als wat kleine kinderen hebben gevraagd of ze met ons op de foto mogen blijft het verzoekjes stromen. We beginnen ons al redelijk sterren te voelen met al deze aandacht en Linda moet zelfs bij de bruid verschijnen voor een foto met haar. Na een kwartier krijgen we het dringende verzoek te vertrekken, want blijkbaar trekken we teveel aandacht. Begrijpelijk, want het gaat niet om ons :)
Agra
De chauffeur laat lang op zich wachten, maar na een anderhalf uur vertraging komen we bij het hostel. De meest luxe in India. De jongen die ons de kamer laat zien geven we voor het eerst geen fooi, zoals eerder wel met die 'dienst'. Hij vraagt er maar gewoon naar en we houden ons dom. Men verwacht een fooi en reageert niet blij ofzo. Je bent een wandelende portomonnee voor zoveel Indiers in de noordelijke toeristische steden die wij hebben bezocht. Even klaar met iedereen een briefje geven die z'n vinger even naar je uitsteekt :P Agra is volgens velen niet veel leuker dan de Taj Mahal en het Rode Fort, maar we vermaken ons er prima. 's Avonds ontmoeten we een Brits/Zuid-Afrikaans stel die voor een jaar de wereld rondreist met zijn tweetjes en drinken ons eerste biertje in India.
De Taj Mahal was echt indrukwekkend. Het is zo'n vier eeuwen geleden gebouwd en je kunt je niet voorstellen hoe. Zo groot en perfect symmetrisch van alle kanten die je 'm bekijkt. Linda gaat in haar Sari en ik trek mijn Alibaba-broek aan en maak van mijn sjaal een tulband. We vroegen er wel een beetje om, maar oprecht: minstens 50 foto's laten maken van ons. Op een gegeven moment komen er zoveel vragen dat Joris voor de grap om 10 rupees ging vragen. Eentje greep nog naar zijn zak ook. Na de Taj zijn we beland in een festival aldaar waar een beeld van de godin Durga wordt gedragen naar de rivier. Lijpe Indiers renden naar ons toe en nodigden ons uit om mee te dansen. Als je dit doet, loop je de kans om onder de verfpoeder gesmeten te worden. Dat gebeurde dan ook vaak!
Kajuraho
We lopen een winkel binnen om water te halen en komen Rahoul en Washim tegen. Twee aardige jongens die ons vertellen over het hindoeisme, Kajuraho. Ze nodigen ons uit om vandaag een festival met hun mee te maken en de volgende dag het schapenfeest met Washim's familie. We stappen bij hun achterop de motor en worden rondgeleid door de stad van de kamasutra tempels. Washim weet er veel over te vertellen en leert ons over tantra. We bekijken de zonsondergang op een berg en eten wat in het restaurantje. De volgende dag ontbijten we bij Washim's familie. Hij laat trots zijn familiefoto's zien en de berichtjes van alle buitenlanders die hij al op bezoek heeft gehad. Daarna gaan we zwemmen in een rivier 20 kilometer verderop. De kinderen rennen uit hun boerderijtje om ons na te zwaaien. De laatste dag eten we een lekkere primitief bereide curry met kip in een afgelegen boerderijtje. De jongens hebben ons van alles laten zien.
Varanasi
We gaan weer met de nachttrein (sleeper class) naar Varanasi, maar doordat we niet meer naast het toilet liggen is dit erg comfortabel. Treinreizen zijn sinds de eerste goed bevallen en je komt makkelijk in contact met de medereiziger. We besluiten weer op te voet de boel te verkennen en komen al gauw bij een van de twee plekken waar mensen worden gecremeerd. Hier mogen we, als vanzelfsprekend, geen foto's van maken. We krijgen al snel een aardige man die ons vertelt over het ritueel. We voelen de bui al hangen: na een kwartier uitleg en kletsen wordt er gevraagd om voor brandhout van de armere Indier een donatie te doen. We geven hem niet veel, maar hij lijkt tevreden.
Volgende avond lopen we de hele Ganges af. Kinderen spelen in het water, mensen en priesters baden en doen rituelen en iedereen biedt je een boot aan om de rituelen vanaf het water te kunnen bezichtigen. Het is er gezellig, maar best smerig. Om de ghats (de trappen) schoon te maken, gebruiken ze een tuinslang en is de hele doorgang twee dagen lang nat. Indiers smijten hun troep overal neer, verzamelen het dan soms en verbranden het dan. Verbrande plasticlucht is geen uitzondering. Er lopen veel dieren rond op de ghats en naast koeien ook apen en veel honden. We doen het er lekker rustig aan. De volgende dag is, na 18 dagen, ons India-avontuur weer voorbij. In een paar woorden: hectisch, heel leerzaam (qua scams), interessant en bewogen.
Zoals veel backpackers trekken we via de trein van Ghorakpur naar Sunnauli met de bus. We hebben geen dollars gepind en ook niet voldoende rupees meer om deze te ruilen. Er is geen pinautomaat voor de grens, waar we wel op hadden gerekend. Gelukkig waren daar Marieke en Emile die dezelfde tocht afleggen om ons bij te staan en de 80 dollars voor te schieten in rupees. We krijgen ons visa en we zijn dan eindelijk in Nepal. Als we zoeken naar een restaurante voor met zijn vieren, vraagt iemand ons of we de weg zoeken. Hij wijst ons vriendelijk de goede kant op en loopt weg (huh?!). Riksha drivers hier dringen niet aan na een keertje afwijzen. (hoe dan?!). Ook hier zijn wat koeien en honden, maar de straten lijken direct wat schoner over de grens. Kleine verschillen zijn al zichtbaar! We eten met zijn vieren heerlijk voor slechts 1,25 pp en slapen onze eerste nacht in Nepal!
Door de tuktuk af te slaan kunnen we eindelijk lekker zelf het stadje verkennen. We nemen de locale bus en moeten alles vragen: waar is de bushalte, wanneer moeten we eruit, waar gaan we naartoe, waar zijn we nu? want niks wordt aangegeven. Gelukkig zijn er behulpzame Indiers waardoor we op de juiste plek uitstappen.
Jaipur, ook wel pink city genoemd, zit vol met kraampjes en winkeltjes met dezelfde meuk als in alle vorige steden. Sjaals, sari's en mooie tapijten ( wij: past niet in de packback. zij: geen probleem. we sturen het wel op). We hebben er plezier in om gevat te reageren en horen dat ook hier de beste prijs is voor de beste kwaliteit. Best knap dat dat overal is hier...
Als je iets van het meest begaande pad afwijkt vind je hele andere mooie dingen. Midden in de stad een kleine tempel, een park met heel veel apen die uit je hand eten en een marktje. Als we een kijkje willen we nemen in een tempel worden we meteen gewenkt en staat er een bordje voor ons klaar. We zijn een hele attractie en de kinderen vinden het maar wat te leuk om ons scheldwoorden te laten zeggen door de microfoon. We worden uitgenodigd om de dag erna een festival mee te vieren waarbij ze een levensgrote gepapiermachede pop in brand steken. Helaas gaan we de volgende dag alweer verder. We zoeken Edgar nog op en eten met hem in een lokaal restaurantje waar we een vierde betalen van normaal. Als hij iemand van zijn hotel tegenkomt worden we uitgenodigd om mee te gaan naar een bruiloft. De eerste minuten blijft het stil, maar als wat kleine kinderen hebben gevraagd of ze met ons op de foto mogen blijft het verzoekjes stromen. We beginnen ons al redelijk sterren te voelen met al deze aandacht en Linda moet zelfs bij de bruid verschijnen voor een foto met haar. Na een kwartier krijgen we het dringende verzoek te vertrekken, want blijkbaar trekken we teveel aandacht. Begrijpelijk, want het gaat niet om ons :)
Agra
De chauffeur laat lang op zich wachten, maar na een anderhalf uur vertraging komen we bij het hostel. De meest luxe in India. De jongen die ons de kamer laat zien geven we voor het eerst geen fooi, zoals eerder wel met die 'dienst'. Hij vraagt er maar gewoon naar en we houden ons dom. Men verwacht een fooi en reageert niet blij ofzo. Je bent een wandelende portomonnee voor zoveel Indiers in de noordelijke toeristische steden die wij hebben bezocht. Even klaar met iedereen een briefje geven die z'n vinger even naar je uitsteekt :P Agra is volgens velen niet veel leuker dan de Taj Mahal en het Rode Fort, maar we vermaken ons er prima. 's Avonds ontmoeten we een Brits/Zuid-Afrikaans stel die voor een jaar de wereld rondreist met zijn tweetjes en drinken ons eerste biertje in India.
De Taj Mahal was echt indrukwekkend. Het is zo'n vier eeuwen geleden gebouwd en je kunt je niet voorstellen hoe. Zo groot en perfect symmetrisch van alle kanten die je 'm bekijkt. Linda gaat in haar Sari en ik trek mijn Alibaba-broek aan en maak van mijn sjaal een tulband. We vroegen er wel een beetje om, maar oprecht: minstens 50 foto's laten maken van ons. Op een gegeven moment komen er zoveel vragen dat Joris voor de grap om 10 rupees ging vragen. Eentje greep nog naar zijn zak ook. Na de Taj zijn we beland in een festival aldaar waar een beeld van de godin Durga wordt gedragen naar de rivier. Lijpe Indiers renden naar ons toe en nodigden ons uit om mee te dansen. Als je dit doet, loop je de kans om onder de verfpoeder gesmeten te worden. Dat gebeurde dan ook vaak!
Kajuraho
We lopen een winkel binnen om water te halen en komen Rahoul en Washim tegen. Twee aardige jongens die ons vertellen over het hindoeisme, Kajuraho. Ze nodigen ons uit om vandaag een festival met hun mee te maken en de volgende dag het schapenfeest met Washim's familie. We stappen bij hun achterop de motor en worden rondgeleid door de stad van de kamasutra tempels. Washim weet er veel over te vertellen en leert ons over tantra. We bekijken de zonsondergang op een berg en eten wat in het restaurantje. De volgende dag ontbijten we bij Washim's familie. Hij laat trots zijn familiefoto's zien en de berichtjes van alle buitenlanders die hij al op bezoek heeft gehad. Daarna gaan we zwemmen in een rivier 20 kilometer verderop. De kinderen rennen uit hun boerderijtje om ons na te zwaaien. De laatste dag eten we een lekkere primitief bereide curry met kip in een afgelegen boerderijtje. De jongens hebben ons van alles laten zien.
Varanasi
We gaan weer met de nachttrein (sleeper class) naar Varanasi, maar doordat we niet meer naast het toilet liggen is dit erg comfortabel. Treinreizen zijn sinds de eerste goed bevallen en je komt makkelijk in contact met de medereiziger. We besluiten weer op te voet de boel te verkennen en komen al gauw bij een van de twee plekken waar mensen worden gecremeerd. Hier mogen we, als vanzelfsprekend, geen foto's van maken. We krijgen al snel een aardige man die ons vertelt over het ritueel. We voelen de bui al hangen: na een kwartier uitleg en kletsen wordt er gevraagd om voor brandhout van de armere Indier een donatie te doen. We geven hem niet veel, maar hij lijkt tevreden.
Volgende avond lopen we de hele Ganges af. Kinderen spelen in het water, mensen en priesters baden en doen rituelen en iedereen biedt je een boot aan om de rituelen vanaf het water te kunnen bezichtigen. Het is er gezellig, maar best smerig. Om de ghats (de trappen) schoon te maken, gebruiken ze een tuinslang en is de hele doorgang twee dagen lang nat. Indiers smijten hun troep overal neer, verzamelen het dan soms en verbranden het dan. Verbrande plasticlucht is geen uitzondering. Er lopen veel dieren rond op de ghats en naast koeien ook apen en veel honden. We doen het er lekker rustig aan. De volgende dag is, na 18 dagen, ons India-avontuur weer voorbij. In een paar woorden: hectisch, heel leerzaam (qua scams), interessant en bewogen.
Zoals veel backpackers trekken we via de trein van Ghorakpur naar Sunnauli met de bus. We hebben geen dollars gepind en ook niet voldoende rupees meer om deze te ruilen. Er is geen pinautomaat voor de grens, waar we wel op hadden gerekend. Gelukkig waren daar Marieke en Emile die dezelfde tocht afleggen om ons bij te staan en de 80 dollars voor te schieten in rupees. We krijgen ons visa en we zijn dan eindelijk in Nepal. Als we zoeken naar een restaurante voor met zijn vieren, vraagt iemand ons of we de weg zoeken. Hij wijst ons vriendelijk de goede kant op en loopt weg (huh?!). Riksha drivers hier dringen niet aan na een keertje afwijzen. (hoe dan?!). Ook hier zijn wat koeien en honden, maar de straten lijken direct wat schoner over de grens. Kleine verschillen zijn al zichtbaar! We eten met zijn vieren heerlijk voor slechts 1,25 pp en slapen onze eerste nacht in Nepal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
