Delhi, Udaipur, Pushkar - wennen aan India

Dag 2. Vanaf nu wordt alles geregeld door de travel agency. We worden stipt om 10 opgehaald bij ons hostel door de taxichauffeur van gister. In de auto worden we heel Delhi doorgeleid. De taxichauffeur brabbelt soms wat in het Engels, maar we begrijpen hem niet. Soms worden we afgezet bij een tempel, museum. Elke keer als we een winkel in komen wordt alles uit de kast gehaald en laten zien. "No pressure" wordt vaak gezegd, maar je voelt je wel wat bezwaard door de moeite die ze voor je doen. Voel de stof. Echt cashmier. Mooi. Je luistert naar het verhaal en pas als je zeven keer expliciet duidelijk hebt gemaakt dat je niets wilt, laten ze je gaan.
'S avonds worden we naar het station gebracht. Het station is smerig, ruikt wederom naar pis, en er zijn veel te veel mensen. We worden geholpen door iemand die ons vertelt in welke cabine we zitten. We zitten laagste klas (sleeper class), samen met de locals. Dit was wel een verrassing. Van te voren wisten we dat Linda zich het beste kon bedekken met een sjaal en dat er geen airco zou zijn, maar dat we tussen starende mannen, vlak onder de ventilator, in een bagagerek, pal naast het toilet zouden terecht komen? Dat was ons niet verteld ;) Met onze bagage goed vastgeklikt, maken we toch wat uren slaap.

Dag 3 Udaipur
Als we aankomen staat een vriendelijke taxichauffeur ons op te wachten. Voordat we in zijn tuktuk stappen worden we eerst begroet met bloemen, een rode stip op ons voorhoofd en een foto, door een aantal studenten, want het is "national tourist day". Udaipur is een oase van rust vergeleken met Delhi. In de tuktuk krijgen we al wat highlights mee van de kleine straatjes en prachtige meren. In het hotel aangekomen blijken we de mooiste kamer te hebben gekregen: groot opgezet met uitzicht op het meer. We hebben iets meer vertrouwen in de service van onze travel agency.
Voor een schappelijke prijs leidt de tuktukchauffeur ons rond in de stad. De beste man laat ons de mooie highlights zien van dit mooie stadje. Hij spreekt goed Engels en vertelt van alles. Wel opvallend dat hij ons graag naar winkels brengt. We zijn wat minder voorzichtig in dit stadje en kopen een schilderij en Joris koopt een sjaal en alibababroek (zo heet dat hier). Later blijkt dat de chauffeurs hier veel commissie opstrijken aan alle aankopen of diensten die door hen gelervde klanten doen. Vandaar dat we de afgelopen dagen zoveel in winkels hebben gespendeerd...

'S avonds gaan we naar het Garda festival. Linda wordt uitgenodigd door een vrouw om mee te doen. Het Garda festival is een groot feest waarbij iedereen een dans doet met stokjes. De mannen staan tegenover de vrouwen en na je kleine dansje wissel je van partner. Linda krijgt veel aandacht door haar bleke huid en blonde haar. Er worden foto's gemaakt voor de krant en de organisator nodigt haar uit in het midden te dansen.
Na het feest worden we uitgenodigd met de vrouw (Pratiksha, later te noemen: Patries) naar huis te gaan. We drinken chai, krijgen een maaltje en genieten na van de avond. De volgende dag zullen we met hun doorbrengen spreken we af.

Dag 4:
Na een kort nachtje staan we om 8 uur op de stoep bij Patries. We bezoeken haar tempel en ontmoeten een beroemde guru. Eten er een maaltje, gaan langs haar oude buurvrouw op bezoek en nemen een sari mee naar huis. Voordat we ons klaar gaan maken nog even naar het meer om daarin te zwemmen met de twee kleine meiden van het gezin. Na 5 minuten zwemmen houdt Linda het voor gezien, want die tientallen mannelijke Indiers die foto's en filmpjes aan het maken waren werd haar teveel. Een hele toffe dag met zoveel contact met lokale bevolking. Zo snel al, precies dat waar we deze reis op uit zijn. We spelen en stoeien met de vijf kinderen in huis, krijgen een palmleessessie van Patries, bezoeken een markt in lokale klederdracht (Linda in een sari en Joris in als Ali Baba). 'S avonds zijn we helemaal klaar voor twee uren stokkendans. Het was een fantastische dag met deze warme familie!

Dag 5:
Helaas is onze reis geboekt en gaan we door. Pushkar is onze nieuwe bestemming. Op onze weg naar de stad krijgen we vriendelijk een bloemetje aangeboden (en daarna niks!). Vandaag is er een festival, zegt hij. Wees er snel bij, dan maak je het nog mee! Hier een bloemetje, die kun je in de holy lake doen.
Het vriendelijke aanbod blijkt een georganiseerde scam waar velen aan meewerken. We worden naar een plek gebracht waar we gescheiden worden en rituelen doen. Er wordt ons vriendelijk gevraagd om een donatie, maar als we tegenspruttelen wordt de druk wat opgevoerd. Overleggen mogen we niet, want praten tijdens een ritueel schaadt je karma. In plaats van de 50 euro (p.p., want "karma is seperate") geven we gezamenlijk 500 rupees (6,50). Ze zijn niet blij, zeggen dat het slecht is voor de doden, voor onze karma, maar accepteren het uiteindelijk.

Deze dag is er een waarna we minder snel te pakken zijn. Er komt immers nog een scam. Jonge kids vragen reizigers, al dan niet na een leuk praatje, om eten en niet om geld. Je loopt mee naar de winkel waar de meel die ze vragen voor hen en hun familie ineens 380 rupees blijkt te zijn. We besloten hem toch iets te geven, want we gunden het hem toch wel, dus werd het de kleine voor 80 rupees. Achteraf verkopen de kids het weer terug voor de helft, wat van alle kanten niet klopt, met de winkeleigenaren als grootste boosdoener.

Dag 6:
We zijn beter en krijgen lol in het afpoeieren van mensen. We prikken door de scams heen en lopen vrolijk rond door het gezellige stadje. We scoren voor weinig geld onze reisgear en chillen met de vele Israelers die er rondlopen. De volgende dag staan we vroeg op om met Roten de berg te beklimmen. Onder het harmonieuze gezang van het dorpje zien we de zon opkomen. We maken vele foto's van de aapjes, kletsen met de andere westerlingen en bezoeken de familietempel. Onvergetelijk mooie ochtend. Erna ontmoeten we Edgar, een gezellige, nuchtere Hollander in ons hotel. Hem ontmoeten we later nogmaals